Moving out

Takie to głupie pisać wiersze o tęsknocie za krajem, niczym Mickiewicz na obczyźnie. A jednak... od dwóch lat jestem w rozjazdach, częściej za granicą niż w Polsce i muszę przyznać, że ciężko. Bo nie jest to Londyn,  gdzie co krok Polacy, sklepy polskie, knajpy polskie, w domu piękną polską mowę słychać, a w księgarniach polskie książki do kupienia. Turcja jest kompletnie, całkowicie do bólu inna niż Europa. Ciężko oceniać, czy gorsza, czy lepsza, po prostu inna. I brakuje mi kogoś, kto zrozumie, że do pierogów nie pasuje koncentrat pomidorowy, czy jogurt i że nie ma dlaczego, bo to aksjomat. Tego się nie tłumaczy... To się czuje w polskich trzewiach i nie ma nawet, o czym dyskutować. Nie ma polskich książek, nie ma telewizji i człowiek uświadamia sobie, że za plaster twarogu i 100 gram kapusty kiszonej oddałby duszę diabłu. I dociera do mnie, jak bardzo, jak głęboko jestem Polką i jak bardzo tęsknię za tym zniszczonym wojnami i głupią polityką, trochę niepotrzebnie zakompleksionym krajem. Pewnie dlatego bardzo lubię Irinę, Ukrainkę. Mówię do niej po polsku, ona rozumie, mówię pierogi, barszcz, kurwa mać mówię, a ona rozumie. To ważne. I dla mnie i dla niej.

Za tym drzewem,
pod którym pierwszy raz
pękło me serce nastoletnie;
za zapachem mandarynki pod choinką,
kapuśniakiem w listopadzie,
grzybem w lesie,
za przecinkową paplaniną
zatęskniłam...

bo samotność jest dziś bezbarwna
jak woda mineralna
bez gazu
i takiż ma smak


Od dwóch dni mam zapalenie zatok i cierpię straszliwie. Strasznie boli cholerstwo, ale najgorsze, że nie mogę się uczyć, a w poniedziałek mam egzamin na zakończenie kursu. Jak mi się uda zdać, to dostanę certyfikat od pana ministra nawet. Na szczęście mam prywatnego lekarza pod ręką, czymś mnie tam faszeruje i chyba zaczęło pomagać.
Dzisiaj ostatnia noc w mieszkaniu na Fikirtepe, jutro wracam na Pendik. A przy okazji mam zajęcia z włoskiego jutro w domu, a w poniedziałek z angielskiego...